Magdalena Samozwaniec (1894-1972), autorka "Na ustach grzechu" i "Marii i Magdaleny", słynęła z ciętego języka i wyjątkowo błyskotliwego poczucia humoru. Jaka była naprawdę? Autor, mąż pisarki, opowiada o niej z wielką swadą, miłością i klasą. Z dziesiątek anegdot wyłania się inna nieco osoba od tej, ktĂłrą znamy z życia publicznego: czasem nieporadna, zabawna, ale i bezmyślna, szczebiotliwa i zarazem milcząca w zadumie nad światem. Frapujący portret niezwykłej kobiety i długiego, pięknego związku dwojga ludzi.

Wydawało się, że spuściznę literacką Magdaleny Samozwaniec znamy w całości i już nic nas nie zaskoczy. Aż nagle, po kilkudziesięciu latach od śmierci największej damy polskiej satyry, Rafał Podraza znalazł pożĂłłkłe, nieuporządkowane kartki. Maszynopis jakiejś opublikowanej powieści - pomyślał. Okazało się jednak, że są to teksty nieznane.

Skrzące humorem, pisane z przekąsem i czułością wspomnienia o Krakowie sprzed dwĂłch wielkich wojen, o balach u Tarnowskich, od ktĂłrych zależało być albo nie być młodych panien. O tajnikach bardzo niewygodnej damskiej garderoby, o tym jak mleko potrafi uratować życie, gdy niechcący wypije się buteleczkę farby do włosĂłw. O paryskich podrĂłżach i footingu. Ale najsmaczniejsze są urocze anegdotki o najbliższej rodzinie. Tatce, czyli słynnym malarzu Wojciechu Kossaku i jego ukochanej klaczy, ktĂłra wchodziła do salonu ku utrapieniu Mamidła. O siostrze Lilce, czyli Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, ktĂłra potrafiła pisać zawsze i wszędzie. O jej kolejnych miłościach i niepotrzebnej śmierci. O psikusach, jakie dziewczęta lubiły płatać rĂłwieśnikom. O pewnym szlafroku w czerwone i czarne kwiaty, na ktĂłry Magdalena upolowała męża. I jeszcze o wielu, wielu innych chwilach, postaciach i zdarzeniach. Ze świata, ktĂłrego już nie ma. A wielka to sztuka - tęsknić za nim z humorem, dostrzegając z życzliwą ironią wszystkie kurioza wspĂłłczesnego świata.